Σήμερα απεβίωσε σε ηλικία 98 ετών ο αγωνιστής της αντίστασης Μανώλης Γλέζος. Σήμερα που συμπληρώνονται 68 χρόνια από την εκτέλεση των αλύγιστων Ελλήνων κομμουνιστών αγωνιστών της ταξικής πάλης Νίκου Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Νίκου Καλούμενου και Δημήτρη Μπάτση, από το ίδιο αστικό καθεστώς που έθεσε με τις ίδιες στοχεύσεις, πάμπολλες φορές στο ίδιο εδώλιο τον Γλέζο και κάθε Έλληνα κομμουνιστή αγωνιστή.
Όπως είχε δηλώσει ενώπιον των κατήγορων του στη δεύτερη απολογία του ο Νίκος Μπελογιάννης: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας… Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο… και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας…Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας». Στη δε πρώτη απολογία του στο στρατοδικείο ο άνθρωπος με το γαρύφαλο είχε ξεσκεπάσει τους κατήγορούς του: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».
Και o Γλέζος βρέθηκε στο εδώλιο για τον ίδιο λόγο. Συνολικά o Γλέζος έχει καταδικασθεί 28 φορές, περιλαμβανομένων τριών εις θάνατο που μετατράπηκαν σε ισόβια. Δραπέτευσε αρκετές φορές. Ο συνολικός χρόνος παραμονής του Γλέζου στις φυλακές ήταν 11 έτη και 5 μήνες, ενώ 4 έτη και 6 μήνες συμπλήρωσε στην εξορία. Έτσι «τίμησαν» οι αστοί την αντιστασιακή δράση του Γλέζου. Άλλωστε παρόμοια ήταν η τύχη όσων απελευθέρωσαν την Ελλάδα από το ναζιστικό τέρας μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με το ΚΚΕ στην πρωτοπορία. Έγιναν εννέα απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Γλέζου.
Σήμερα αποχαιρετάμε τον Μανώλη Γλέζο που μαζί με τον Λάκη Σάντα έγραψαν αντιστασιακή αντιφασιστική ιστορία κατεβάζοντας τη ναζιστική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης, μια ενέργεια σύμβολο της αντίστασης του ελληνικού λαού που ενέπνευσε τους λαούς της υπό κατοχής Ευρώπης. Αποχαιρετάμε τον αγωνιστή Γλέζο, τον Γλέζο που φυλακίστηκε, διώχθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για όλα όσα εκπροσωπούσαν οι αγώνες του ελληνικού λαού και του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Ως ΑΛΣ ΟΜΟΝΟΙΑ 1948 δεν μπορούμε παρά να αντλούμε έμπνευση από τους ταξικούς αγώνες και την αντιφασιστική πάλη την οποία υπηρέτησε από τις τάξεις του λαού ο Μανώλης Γλέζος. Οι αγώνες του μέσα από τις τάξεις του κομμουνιστικού κινήματος τον έβαλαν στο στόχαστρο των ναζί κατακτητών, του αμερικανοκίνητου μοναρχοφασιστικού αστικού καθεστώτος που ακολούθησε την απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά και της Χούντας.
Γεννήθηκε στην Απείρανθο, το ορεινό χωριό της Νάξου στην Ελλάδα, στις 9 Σεπτέμβρη 1922. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα συμμετείχε στην Αντίσταση μέσα από τις τάξεις της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων, της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ. Φυλακίσθηκε τρεις φορές και βασανίστηκε τόσο από τους Γερμανούς ναζί, όσο κι από τους Ιταλούς φασίστες. Τη νύχτα της 30ής προς την 31η Μάη 1941 μαζί με τον Απόστολο Σάντα κατέβασαν από την Ακρόπολη την εμετική σημαία με τη σβάστικα.
Μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πέρασε από τις τάξεις του ΚΚΕ και της ΕΔΑ και από τις ηγεσίες των εφημερίδων «Ριζοσπάστης» και «Αυγή». Στις εκλογές της 9ης Σεπτέμβρη 1951, παρότι φυλακισμένος, εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ εκπροσωπώντας το παράνομο ΚΚΕ από το οποίο αποχώρησε το 1968. Φυλακισμένο τον βρήκε και η εκλογή του στη βουλή με την ΕΔΑ το 1961. Το 1961 εκλέγηκε τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Για τους αγώνες του καταδικάστηκε τρεις φορές εις θάνατο (από τους ναζί κι από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς της Ελλάδας το 1948 και το 1949 εν μέσω εμφυλίου), αλλά οι ποινές θανάτου δεν εκτελέστηκαν την πρώτη φορά για σοβαρούς λόγους υγείας και στις άλλες περιπτώσεις λόγω της δημόσιας κατακραυγής του ελληνικού λαού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της κινητοποίησης διεθνών προσωπικοτήτων που τις μετέτρεψαν σε ισόβια καταδίκη.
H διεθνιστική αλληλεγγύη και οι πιέσεις της ΕΣΣΔ ανέτρεψαν και ισόβιες καταδίκες του Γλέζου, ο οποίος όμως πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές και του μετεμφυλιακού καθεστώτος και της Χούντας (1967-71). To 1962 βραβεύτηκε από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν για την αντιστασιακή του δράση, τον αγώνα για την ειρήνη και την πάλη ενάντια στο φασισμό.
Μετά την Χούντα συμμετείχε στην ανεπιτυχή ανασύσταση της ΕΔΑ της οποίας ηγήθηκε μάλιστα μετά το 1985. Εκλέχτηκε βουλευτής το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια της τότε συνεργασίας της ΕΔΑ με το συγκεκριμένο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Διετέλεσε και Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Toν Ιούνη του 1985 ανεξαρτητοποιήθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και το 1987 παραιτήθηκε από βουλευτής.
Στις 7/4/1999 συμμετείχε στην αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι, η οποία αγωνίστηκε εν μέσω βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, σε φιλικό με την Παρτιζάν στα πλαίσια της αλληλεγγύης με το λαό της Γιουγκοσλαβίας.
Ήταν υποψήφιος του «Συνασπισμού» το 2000 και το 2002 δημιούργησε την ομάδα «Ενεργοί Πολίτες» μέσω της οποίας ήταν υποψήφιος του «Συνασπισμού» στις τοπικές εκλογές του 2002 και του διαδόχου του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές του 2004.
Συμμετείχε σε αντιμνημονιακές διαδηλώσεις δεχόμενος δυο φορές επίθεση από τα ΜΑΤ που του έριξαν και χημικά.
Τελικά εκλέγηκε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις δυο εκλογικές διαδικασίες του 2012 και ευρωβουλευτής του το 2014 (με υπόσχεση να παραιτηθεί μετά από ένα χρόνο όπως κι έπραξε). Δραστηριοποιήθηκε για το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα λόγω της φρικτής ναζιστικής κατοχής.
Διαφώνησε δημόσια με τις μνημονιακές αποφάσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ανταποκρίνονταν με τις προεκλογικές ψευδαισθήσεις που μοίραζε ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του.
Αργότερα συμμετείχε ανεπιτυχώς ως υποψήφιος της ΛΑΕ στις βουλευτικές του Σεπτέμβρη του 2015. Μάλιστα τότε είχε προκαλέσει αίσθηση, αφού ως επικεφαλής υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΛΑΕ είχε καλέσει το λαό να ψηφίσει τον εαυτό του, είτε μέσω του ΚΚΕ, είτε μέσω της ΛΑΕ.
