Αντάρτης, Κλέφτης, Παλικάρι, πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός …

1243

200 χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από την έναρξη της ελληνικής αστικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821.

Η ιστορική πρωτοβουλία για την Επανάσταση ανήκε στην ανερχόμενη τότε αστική τάξη που τα συμφέροντά της ήταν σε πλήρη αντίθεση με το οθωμανικό φεουδαρχικό κράτος. Έτσι οι νέες παραγωγικές σχέσεις και οι ταξικές αντιθέσεις έφεραν στο προσκήνιο την αντίθεση προς την οθωμανική εξουσία που υπηρετούσαν εκκλησία και όσοι κοτζαμπάσηδες δεν είχαν μετακινηθεί σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής από τα λεφτά που απομυζούσαν τους ομόθρησκούς τους μέσω της συνεργασίας με την οθωμανική εξουσία στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος. Αυτή η αντίθεση μετουσιώθηκε σε εθνική συνείδηση για επίτευξη του στόχου της δημιουργίας ενός σύγχρονου αστικού έθνους – κράτους. Με αυτό τον τρόπο η Επανάσταση έλαβε αναγκαστικά και απελευθερωτικό χαρακτήρα έτσι ώστε να μπορέσει η αστική τάξη να προσελκύσει τις μάζες που βίωναν την ταξική εκμετάλλευση, τη φυλετική και θρησκευτική καταπίεση.

Το έθνος – κράτος δεν μπορούσε παρά να ήταν η επαναστατική απάντηση του τότε, απέναντι στη φεουδαρχία και τις αυτοκρατορίες της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης. Νέες παραγωγικές σχέσεις με νέους εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Η Επανάσταση του τότε πολύ λίγα έχει να κάνει με τα όσα διδάσκουν τα σχολεία και τους όποιους εθνικιστικούς παροξυσμούς. Όπως και στον υπόλοιπο κόσμο ήταν η συνέπεια των ταξικών αντιθέσεων που φυσικά γιγαντώθηκαν την περίοδο μετάβασης από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό.

Στην πρωτοπορία της Επανάστασης βρέθηκε η οργάνωση της αστικής τάξης, η Φιλική Εταιρεία, που αξιοποίησε φυσικά κάθε κοινωνική και ταξική δύναμη που είχε συμφέρον να επαναστατήσει.

Οι λαϊκές φτωχές μάζες των αγροτών και η λιλιπούτεια ακόμη εργατική τάξη, στελέχωσαν την ένοπλη Επανάσταση και έχυσαν άπλετο αίμα επιτυγχάνοντας να αποτινάξουν την οθωμανική εξουσία και να απελευθερώσουν τον τόπο τους, αλλά χωρίς τη δική τους κοινωνική απελευθέρωση. Το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» για τα φτωχά λαϊκά στρώματα ήταν κυριολεκτικό, αλλά για τους αστούς επαναστάτες ήταν ελευθερία από το φυσικό καταναγκασμό της φεουδαρχίας για να κυριαρχήσουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι λαϊκές δυνάμεις δεν είχαν τη δική τους Φιλική Εταιρεία, το δικό τους πολιτικό πρόγραμμα. Πολιτικά ανώριμες και ανοργάνωτες, δεν αντιλήφθηκαν ότι η εξουσία των αστών ήταν το αντικειμενικό αποτέλεσμα της Επανάστασης και όχι της προδοσίας της. Όπως και η υποτέλεια των αστών και του κράτους τους στους ιμπεριαλιστές που συνεχίζεται 200 χρόνια μετά.

Όμως τα διδάγματα του 1821 για τις λαϊκές δυνάμεις είναι τεράστια. Ο λαός τότε έσπασε το φόβο και το ραγιαδισμό και κέρδισε ένα πανίσχυρο αντίπαλο αντίθετα σε κάθε πρόβλεψη. Στάθηκε απέναντι από σουλτάνους, «Ιερές Συμμαχίες» και απειλές ισχυρών, θρησκευτικούς αφορισμούς και παραινέσεις για «σύνεση» και «πραγματισμό». Απέδειξε ότι το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι προσκυνημένοι. Απέδειξε ότι ο δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων δεν μπορεί να εμποδίσει την ανατροπή ενός συστήματος όταν ο πανίσχυρος λαός ξυπνήσει και θέλει.

Από την άλλη έλαβε μαθήματα από την υποτέλεια στους ξένους που ακολούθησε την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς χωρίς κοινωνική απελευθέρωση. Στα 200 χρόνια που ακολούθησαν έδωσε μάχες, μικρές και μεγάλες. Άγγιξε με το αίμα του και την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ το «όνειρο« που μπορεί μέσα από την ταξική πάλη να γίνει πραγματικότητα. Διδάχθηκε κι από εκείνη τη στιγμή κορύφωσης των αγώνων για πραγματική ανεξαρτησία να μην συμβιβάζεται. Άλλωστε το σύνθημα «ποτέ πια Βάρκιζα» είναι ζωντανή απόδειξη της αναγκαιότητας να μην κάνουμε βήμα πίσω απέναντι στον ταξικό εχθρό.

Και ακριβώς αυτό τους φοβίζει. Για αυτό η τάξη που επαναστάτησε, τώρα συσκοτίζει. Στη θέση που βρέθηκε τότε η φεουδαρχία, βρίσκεται στην εποχή μας ο καπιταλισμός. Αυτό είναι σήμερα το ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα.

Η παραχάραξη της ιστορίας και η προσαρμογή της στα συμφέροντα της αστικής τάξης, έχει ως βασικό στόχο να προστατεύσει τους εκμεταλλευτές του σήμερα και το σύστημά τους.

Ακόμη και η μετάθεση της ίδιας της επετείου της Επανάστασης με στόχο να δωθεί θρησκευτική επικάλυψη, την ώρα που η εκκλησία ως συνεργάτης των Οθωμανών πολέμησε την επανάσταση, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος του λαϊκού κλήρου, που ταυτίστηκε με τις φτωχές λαϊκές μάζες των οποίων ήταν μέρος και επαναστάτησε. Ακόμη και οι αναφορές σε «εθνική ενότητα» ή «εθνικό διχασμό» που όχι απλά αποκρύβουν τις ταξικές αντιθέσεις και τις ενδοαστικές συγκρούσεις του τότε, αλλά κυρίως στοχεύουν το σήμερα και το αύριο. Η προσπάθεια απόκρυψης των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων που κινούν την ιστορία είναι απότοκο της λυσσαλέας προσπάθειας της τάξης που υπερασπίζεται τα κεκτημένα της, να σταματήσει τον τροχό της ιστορίας. Αλλά ο τροχός δεν σταματά όσο κι αν φρενάρει. Παρά τον υπάρχοντα αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αργά ή γρήγορα η ιστορία θα προχωρήσει μπροστά, ο τροχός θα γυρίσει. Απέναντι στο γερασμένο και βάρβαρο καπιταλισμό δεν μπορεί παρά να αντιπαρατεθεί η εργατική τάξη και οι λαϊκές μάζες για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το πέρασμα σε μια νέα εποχή, στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

YΓ. Παρακολουθήστε στον πιο κάτω σύνδεσμο την Δευτέρα 29 του Μάρτη (19:30) τη διαδικτυακή συζήτηση που διοργανώνει το «Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948» με τίτλο «Αριστερά και 1821».

https://utwente-nl.zoom.us/j/84263028379

SHARE